Określenie Sarmacji wywodzi się od mitycznego ludu Sarmatów, który mieszkał nad Wołgą przed trzema tysiącami lat. Kronikarze stosowali to miano zwykle przy opisie terenów należących niegdyś do naszej ojczyzny. Korzenie sarmackie przyznawano więc ludom słowiańskim czyli między innymi szlachcie polskiej. Większość Sarmatów charakteryzowała zarówno bitność oraz męstwo. Polscy szlachcice bardzo chętnie przyjmowali tę nazwę za swoją definicję. Warstwa szlachecka pielęgnowała zwyczaje, a za swoich przodków uważała antycznych Sarmatów znad Wołgi. Traktowała przeto z wyższością pozostałe stany jako podlejszego gatunku. Szlachcic Sarmata posiadał następujące cechy: bardzo mu zależało na pamiętaniu o jego przywilejach, stał na straży obyczajów przodków, natomiast znamienne było jego uprzedzenie do obcokrajowców. Ponadto szlachcic za nauką nie przepadał, za to uwielbiał splendor tudzież przesadę. Prężnie działał na bogatych dysputach politycznych tudzież zajazdach. Był bardzo nietolerancyjny, obśmiewał innowierców. Sądził, iż Najwyższy obdarzył jaśniepaństwo niezwykłą miłością, zatem często uczestniczył w mszach świętych. Uznawał się za obrońcę Kościoła i jego strażnika. Szlachcic Sarmata był wielkim konserwatystą, natomiast każde zmiany postrzegał jako zbyteczne. Znamienną cechą pozytywną było to, iż był dobrym gospodarzem. Jaśniepan na zagrodzie traktował swoje życie jako związek jednostki i natury. Utrzymywał w ten sposób harmonię egzystencji. Był człowiekiem wyważonym no i nie wiedział, czym jest wojna. Wiódł idylliczne rodzinne życie na wsi. Ufał naturze no i rozsądkowi, mimo iż nie należał do ludzi wykształconych.
